تاثیر مصرف چای سبز و فشار خون پایین و بالا چیست
تاثیر مصرف چای سبز و فشار خون پایین و بالا چیست
رابطه چای سبز و فشار خون پایین و بالا چیست؟ در سایت جسارت و آشنایی با خواص دیگر چای سبز
رابطه چای سبز و فشار خون پایین و بالا چیست؟در سایت جسارت.امیدواریم
این مطلب مورد توجه و عنایت شما عزیزان قرار گیرد.شاید جالب باشد بدانید
که چای سبز با کنترل عملکرد و محافظت از ساختار دیواره رگ ها، مانع از بروز
فشار خون بالا
در فرد می شود. تحقیقات اخیر در این زمینه یافته های قبلی را تایید می کند
و مزایای چای سبز بر سلامتی را تائید میکند. پس از تجزیه و تحلیل ۲۵ مورد
که به صورت تصادفی انتخاب شده بودند، بر روی آنها آزمایشاتی انجام گرفت و
نتایج امر در نشریات مختلفی انتشار یافت از جمله مجله بریتانیایی تغذیه در ۵
اکتبر، نتایج به قرار زیر بود: فشار خونِ آن دسته از افرادی که به طور
مداوم چای سبز مصرف می‌کنند، به طور قابل توجهی بهبود یافته است. همچنین
این گزارش در روزنامه تایمز نیز به چاپ رسید. “پس از ۱۲ هفته نوشیدن چای
سبز، تا ۲.۶mmHg در حالت انقباض قلب و ۲.۲ mmHgدر زمان استراحت بین دو تپش
قلب، از میزان فشار خون کاسته می‌شود. این نتایج به طور چشمگیری پس از مصرف
چای سبز مشاهده شده، در حالی که چای سیاه در رتبه دوم چنین تاثیراتی قرار
دارد. کاهش ۲.۶ mmHg از میزان فشار خون در حالت انقباض قلب به معنای کاهش ۸
درصدی از میزان خطر سکته مغزیست، ۵ درصد کاهش تصلب شرائین شاهرگ‌ها که
منجر به فوت می‌شود و ۴٪ کاهش در تمامی موارد مرتبط با فشار خون منجر به
فوت. اگرچه به طور قطع نمی‌توان گفت چه مقدار چای برای بهره‌گیری از تمام
مزایای آن کافی است ، آمار منتشر شده در تحقیقات پیشین، بین ۳ تا ۴ فنجان
چای سبز را در روز پیشنهاد میکند. به عنوان مثال در مطالعات انجام شده در
سال ۲۰۰۷ بر اساس شواهدی صراحتا اعلام شد که نوشیدن ۳ فنجان چای یا بیشتر
در روز – در این مورد خاص چای سیاه – خطر انسداد رگ‌هایی که منجر به حملات
قلبی می‌شوند را کم می کند. در موارد مشابهی نیز نشان داده شد که نوشیدن ۳
تا ۴ فنجان چای سبز در روز، سلامت قلب و رگ‌های مرتبط با قلب و عروق را
افزایش می‌دهد که این خاصیت را مدیون تعادل فشار خون در رگ‌ها و محافظت از
خون در برابر لخته شدن است.پس نتیجه می گیریم که چای سبز با فشار خون با هم
رابطه دارند♦
چای سبز و کاهش فشار خون
تحقیقات اخیر در این زمینه بر یافته‌های پیشین صحه گذاشته و مزایای چای سبز بر سلامتی را تائید میکند. پس از تجزیه و تحلیل ۲۵ مورد که به صورت تصادفی انتخاب شده بودند، بر روی آنها آزمایشاتی صورت پذیرفت و نتایج امر در نشریات مختلفی انتشار یافت از جمله مجله بریتانیایی تغذیه در ۵ اکتبر، نتایج به قرار زیر بود: فشار خونِ آن دسته از افرادی که به طور مداوم چای سبز مصرف می‌کنند، به طور قابل توجهی بهبود یافته است. همچنین این گزارش در روزنامه تایمز نیز به چاپ رسید. “پس از ۱۲ هفته نوشیدن چای سبز، تا ۲.۶mmHg در حالت انقباض قلب و ۲.۲ mmHgدر زمان استراحت بین دو تپش قلب، از میزان فشار خون کاسته می‌شود. این نتایج به طور چشمگیری پس از مصرف چای سبز مشاهده شده، در حالی که چای سیاه در رتبه دوم چنین تاثیراتی قرار دارد. کاهش ۲.۶ mmHg از میزان فشار خون در حالت انقباض قلب به معنای کاهش ۸ درصدی از میزان خطر سکته مغزیست، ۵ درصد کاهش تصلب شرائین شاهرگ‌ها که منجر به فوت می‌شود و ۴٪ کاهش در تمامی موارد مرتبط با فشار خون منجر به فوت. اگرچه به طور قطع نمی‌توان گفت چه مقدار چای برای بهره‌گیری از تمام مزایای آن کفایت میکند، آمار منتشر شده در تحقیقات پیشین، بین ۳ تا ۴ فنجان چای سبز را در روز پیشنهاد می‌کرد. به عنوان مثال در مطالعات انجام شده در سال ۲۰۰۷ بر اساس شواهدی صراحتا اعلام شد که نوشیدن ۳ فنجان چای یا بیشتر در روز – در این مورد خاص چای سیاه – خطر انسداد رگ‌هایی که منجر به حملات قلبی می‌شوند را کاهش می‌دهد. در موارد مشابهی نیز نشان داده شد که نوشیدن ۳ تا ۴ فنجان چای سبز در روز، سلامت قلب و رگ‌های مرتبط با قلب و عروق را افزایش می‌دهد که این خاصیت را مدیون تعادل فشار خون در رگ‌ها و محافظت از خون در برابر لخته شدن است.
خواص چای سبز برای چاقی و دیابت و آلزایمر
به نظر می‌رسد ترکیبات خاص و مغذی موجود در آن، پتانسیل نامحدودی در حفظ سلامت بدن دارد و کاتچین‌ها فقط بخش کوچکی از آن محسوب می‌شوند. خوشبختانه چای سبزِ با کیفیت، منبعی فوق‌العاده از آنتی‌اکسیدان است که آنها را به آسانی در دسترس قرار می‌دهد. علاوه بر مزایای موثر بر روی سیستم گردش خون، مطالعات پیشین نشان داد که EGCG موجود در چای سبز به طور خاص بر روی متابولیسم چربی‌ها تاثیر داشته و به همین دلیل خاصیت چربی‌سوزی دارد و از چاقی جلوگیری میکند. در سال ۲۰۱۰ مطالعاتی که به ارزیابی پتانسیل EGCG در ارتباط با کاهش وزن پرداخته بود، نشان داد که مصرف چای سبز خاصیت چربی‌سوزی را تا ۳۳٪ افزایش می‌دهد. EGCG هم مانع از رشد سلول‌های چربی در بدن شده و هم به دفع چربی‌ها کمک شایانی میکند و بدین ترتیب مانع از اضافه وزن می‌شود. مرض چاقی و دیابت تقریبا دو یار جدایی‌ناپذیرند و هر چیزی که برای یکی از آنها مفید باشد برای دیگری نیز مفید خواهد بود. در واقع در یکی از مطالعات انجام شده بر روی حیوانات مشخص شد که تاثیر EGCG برای کاهش شاخص قند خون موش‌های مبتلا به دیابت عملکردی مشابه انسولین دارد و به پیشنهاد آنها چای سبز، به ویژه عصاره چای سبز با کیفیت، در پیشگیری و درمان دیابت مفید است. محققان دریافته‌اند که چای سبز پتانسیل عملکرد مغز را بهبود می‌بخشد و از زوال مغز که با پیری در ارتباط است، پیشگیری میکند. مخصوصا EGCG مانع از تولید پروتئین بتاآمیلوئید در بدن می‌شود که اگر در مغز انباشته شود، صدمات جبران‌ناپذیری به عصب‌ها زده و در درازمدت منجر به زوال مغز می‌گردد، از جمله حالاتی که در بیماری آلزایمر دیده می‌شود. بر اساس نتایج تحقیقاتی که در سال ۲۰۰۵ منتشر شد، محققان EGCG خالص را به موش‌هایی که به طور ژنتیکی مستعد زوال مغز بودند تزریق کردند؛ نتایج دال بر آن بود که خطر ابتلا به آلزایمر در آنها تا ۵۴٪ کاهش یافت.
خواصی دیگر از چای سبز
کاتچین‌های موجود در چای سبز از پاره شدن مویرگ‌های داخل چشم و دیگر بیماری‌های مرتبط با چشم جلوگیری میکند. در یکی از تحقیقات انجام شده، محققان بافت چشم موش‌هایی که به آنها چای سبز می‌دادند را تجزیه تحلیل کردند و متوجه شدند که بافت‌های چشم از قبیل عدسی و شبکیه، کاتچین‌های موجود در چای سبز را جذب میکند. مطابق با نظر مولف، اکسیداتیو موجب اختلالات بیولوژیکی مانند صدمه به ژن‌های وراثتی و فعال کردن آنزیم‌های پروتئینی می‌شود که به بافت سلول‌ها صدمه زده یا عملکرد آنها را مختل میکند و در نهایت منجر به بیماری‌های چشمی می‌گردد.تحقیقات انجام شده در سال ۲۰۰۸ نشان داد که روغن گیاهی عصاره چای سبز در درمان زگیل‌های تناسلی و اطراف مقعد موثر است. زگیل‌های تناسلی و مقعدی ناشی از ویروس پاپیلومای انسانی است و دیگر درمان‌های طاقت‌فرسا تاثیر چندانی بر روی آنها ندارند. محققان بیش از ۵۰۰ نفر بزرگسال که از وجود بیش از۳۰ زگیل تناسلی رنج می‌بردند را آزمایش کرده و به برخی از آنها کاتچین و به برخی دیگر دارونما دادند. ۵۷٪ بیمارانی که کاتچین مصرف کرده بودند، زگیل‌هایشان به طور کامل از بین رفته بود، در حالی که در گروه کنترل فقط ۳۴٪ از بیماران درمان شده بودند.
